10. Mylene van den Boogaert over haar vader

Gescheiden ouders, verscheurde kinderen

Moeder hield kinderen jarenlang bij ex weg

De Telegraaf, door Joop Udo, 25 september 1994

Van haar moeder mocht ze, met steun van de rechter, na de echtscheiding haar vader niet meer zien. Hij was een lafaard, vreemdganger, egoïst en hij hield toch niet van zijn kinderen, kreeg een jong meisje te horen. Zoals vaker gebeurt bij een verbitterd gevecht om de kinderen.

Nu ze allang volwassen is en zelf drie kinderen heeft is Mylene van den Boogaert (33) dol op haar vader en wil zij haar moeder niet meer ontmoeten. Want de waarheid over papa bleek heel anders dan haar was voorgesteld.

Na jaren vol verdriet en verscheurde gevoelens voelt Mylene zich sterk genoeg haar verhaal te vertellen.

"Omdat volwassenen eindelijk eens moeten beseffen wat zij kinderen aandoen als die na een stuk gelopen huwelijk worden gescheiden van hun vader of moeder.

HAARLEM -Ze had de telefoon al heel wat keren in de hand gehad. 'Telkens als Mylene van den Boogaart weer iets had gelezen over drama's rond echtscheidingen, waarin Dwaze Vaders vol emoties riepen dat zij toch ook recht hadden op omgang met hun kinderen. En telkens weer durfde ze niet te bellen om haar verhaal te vertellen. Het verhaal van een verscheurd kind, dat na een stuk gelopen huwelijk zelf ook werd gescheiden. Gescheiden van haar vader. Omdat het verdriet over de scheiding uitmondde in verbittering tegenover de ex-partner.

"Het moet er nu maar eens van komen", dacht Mylene toen ze de afgelopen weken opnieuw las over ouders, vaders en moeders die er alles aan doen om tenminste een glimp van hun kinderen op te vangen. Het gevecht van 'Dwaze Vader' Jan Dijkstra uit het Friese Bolsward gaf de doorslag. De ex-vrouw van Dijkstra wilde in een kort geding de vader een volledig contact-, publiciteits- en straatverbod laten opleggen. Die vorderingen wees de president van de rechtbank in Leeuwarden alle drie af.

"De verlangens van die moeder waren voor mij de druppel die de emmer deed overlopen", zegt Mylene. "Ze weet gewoonweg niet wat ze haar kinderen aandoet voor hun latere leven. Volwassenen denken in zulke situaties te handelen in het belang van hun kinderen. Maar dat doen ze niet. Als kind wil je niet kiezen, wil je niet worden gescheiden van je vader of moeder. Tenzij er iets heel ergs is gebeurd."

Objectief

"Ik vertel niet over mijn ervaringen om iemand onderuit te halen. Wel om volwassenen, ook kinderrechters en mensen bij de Kinderbescherming, te wijzen op hun grote verantwoordelijkheid. In mijn geval stonden ze heel ver van me af. Er zijn beslissingengenomen op basis van beweringen, zonder die goed te onderzoeken. Hoe objectief was de kinderrechter? Was mijn vader echt niet geschikt om ,met mij mijn jongere broer en mijn oudere zusje, om te mogen gaan?"

"Jaren lang is mij wijs gemaakt dat er niets deugde van mijn vader. Ik ben het gaan geloven. Totdat ik veel later de moed had hem op te zoeken. Ik heb een brief van zes kantjes naar hem geschreven. Toen is hij weer in mijn leven gekomen. En ik wil dat hij daar nooit meer uit verdwijnt. Vroeger hield ik al van hem, zat ik veel bij hem op schoot. Na de scheiding ben ik ondanks alle verhalen naar hem blijven verlangen; En nu weet ik weer waarom. Wat heb ik die man gemist."

Schok

Mylene herinnert zich de aankondiging van de echtscheiding in 1969 als de dag van gisteren. Ze was pas acht jaar en woonde in Breda. "Bij het ontbijt kregen we te horen: 'Papa gaat ergens anders wonen'. Het was een hele schok voor mij, m'n broer en zus, vooral omdat er verder niet over werd gepraat. We moesten alle drie gewoon naar school. Mijn moeder zei wel gauw: 'Als je vader maar niet denkt dat hij jullie elke week even kan komen ophalen'."

Het was voor Mylene het begin van een periode vol vertwijfeling. Tot in detail vertelt ze over de talrijke vragen waarmee ze zat en waarmee ze bij niemand terecht kon.

Vooral niet nadat haar moeder anderhalf jaar na de scheiding hertrouwde. "Ze was heel streng voor ons. Over die slechte vader viel niet te praten. Als kind ben je gemakkelijk te manipuleren en ga je zulke slechte verhalen geloven. Zeker als je na een tijdje niets meer hoort van je vader. Pas veel later heb ik vernomen, dat hij heel wat keren heeft gebeld en dat de telefoon telkens werd neergegooid. Als we toevallig een verjaardagskaartje bij de post aantroffen, zei mijn moeder: 'Wat moet je met die kaart? Gooi weg dat ding'. Mijn vader heeft ook wel tien verzoekschriften ingediend bij de rechter, zoals later is gebleken. Maar daarvan wisten wij als kinderen niets. "

Mylene, die over haar ervaringen een boek gaat schrijven, vervolgt: "Ik werd heen en weer geslingerd: ik woonde bij mijn moeder en wilde haar geen pijn doen, maar ik verlangde ook naar mijn vader.

Onze stiefvader heeft op zijn manier zijn best gedaan, ook al was er sprake van weinig liefde. Het was moeilijk 'papa' tegen hem te moeten zeggen, terwijl ik mijn eigen vader niet mocht zien. Uiterlijk lijk ik op mijn vader. Het deed vreselijk pijn als mijn moeder tegen me zei: 'Wat lijk je toch veel op die vent. ' Misschien mede daarom ben ik in mijn puberteit een moeilijk meisje geworden,"

Mylene vertelt oprecht over de periode waarin ze winkeldiefstallen pleegde en thuis onhandelbaar was. Ze belandde op haar vijftiende jaar in een internaat bij de nonnen en werd later overgeplaatst naar de Heldring Stichting in Zetten. Op het laatste adres zegt ze voor het eerst begrip te hebben ontmoet voor haar problemen. "Ik ben daar goed opgevangen, het was net een soort thuis."

Op haar achttiende jaar besloot ze met een oudere man te trouwen, zoals ze nu zegt om een gevoel van geborgenheid te hebben. Omdat ze toen nog toestemming voor dat huwelijk nodig had, ontstond er een vluchtig contact met haar natuurlijk vader.

Na een aantal jaren, ze was inmiddels moeder van twee kinderen, besloot Mylene zelf ook te scheiden. "Vanwege omstandigheden waarover ik niet verder wil uitweiden, heb ik toen bijna dezelfde fout gemaakt als destijds mijn moeder. Ik heb een periode gehad waarin ik de kinderen weg wilde houden van mijn ex-man. Gelukkig ben ik op tijd tot het besef gekomen dat hij altijd de vader van mijn kinderen zal blijven. Daarom hebben wij nu een goede omgangsregeling."

Doodeng

Mylene van den Boogaart woont inmiddels samen "met een lieve man", met wie ze samen een dochtertje van vier maanden heeft. Over de definitieve hereniging met haar vader (na 22 jaar in 1991) zegt ze: "Ik vond het aanvankelijk doodeng. Eerst hadden we een oppervlakkig gesprek. Pas nadat ik had aangedrongen om eens goed met elkaar te praten, is hij los gekomen en is het allemaal erg emotioneel geworden. We hebben gehuild en gehuild en daarna is alles open gegooid. Pas toen is me duidelijk geworden dat mijn váder zich nooit heeft kunnen verdedigen. Niet tegenover ons, niet bij de rechter en niet bij de Kinderbescherming."

"Ik heb het al die jaren vreselijk gevonden om als kind altijd maar vragen te moeten beantwoorden. Waar is je vader? Waarom is hij van je moeder af? Op een gegeven moment wilde ik niet meer antwoorden en uitleggen. Toen ben ik gaan fantaseren over een verkeersongeluk. Hoefde ik meteen niet meer na te denken over mijn problemen. En als er vragen kwamen over mijn vader of moeder antwoordde ik dan: 'Ze zijn dood, omgekomen bij een verkeersongeluk'. Daar ben ik niet trots op, maar het geeft wel aan hoe ik emotioneel in de knoop zat. Als ik met dit verhaal weet te bereiken dat slechts een kind niet wordt weggehouden van zijn vader, ben ik al tevreden.

Misschien stemmen mijn ervaringen heel wat mensen tot nadenken als ze menen "in het belang van hun kinderen" te handelen.